Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Biocom P Vet wskazany jest do czynnego uodparnianie norek w wieku od 6 tygodni w celu zmniejszania śmiertelności i ograniczania objawów klinicznych powodowanych przez wirusa zapalenia jelit norek typu 1 i 2, toksyny Clostridium botulinum typu C i serotypy 5, 6 i 7-8 bakterii Pseudomonas aeruginosa (zgodnie … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Febrivac 3-Plus to produkt stosowany u następujących gatunków zwierząt: norka. Lek ten występuje pod postacią farmaceutyczną Zawiesina do wstrzykiwań. Powszechnie stosowana nazwa: Szczepionka przeciw wirusowemu zapaleniu jelit, botulizmowi i krwotocznemu zapaleniu płuc norek, inaktywowana Informacje na temat opakowania: , Rp, Skasowane , Rp, Skasowane 1 fl. 250 … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Febrivac Dist liofilizat + rozpuszczalnik do sporządzania zawiesiny do wstrzykiwań to produkt stosowany u następujących gatunków zwierząt: fretka norka. Lek ten występuje pod postacią farmaceutyczną Liofilizat i rozpuszczalnik do sporządzania zawiesiny do wstrzykiwań. Powszechnie stosowana nazwa: Atenuowana szczepionka dla norek i fretek przeciwko nosówce Informacje na temat … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Mustelvac D to produkt stosowany u następujących gatunków zwierząt: norka lis. Lek ten występuje pod postacią farmaceutyczną Liofilizat i rozpuszczalnik do sporządzania zawiesiny do wstrzykiwań. Powszechnie stosowana nazwa: Szczepionka przeciw nosówce norek i lisów, żywa Informacje na temat opakowania: 5 fiol. 40 dawek, 5909990844555, Rp 1 fiol. … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Repose vet to produkt stosowany u następujących gatunków zwierząt: pies, kot, gryzonie, królik, bydło, owca, koza, świnia, koń i norka. Lek używany jest do eutanazji. Jaki jest skład , jakie substancje zawiera? 1 ml Repose vet zawiera: Substancja czynna Pentobarbital sodu 500 mg (co odpowiada 455,7 mg … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Taf Spray to produkt stosowany: U wszystkich docelowych gatunków zwierząt: – Leczenie powierzchownych zakażeń ran wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na tiamfenikol. U bydła, kóz i owiec: – Leczenie zakażeń racic i kopyt, np. zanokcicy, zapalenia skóry szpary miedzyracicznej, zapalenia skóry palców wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na tiamfenikol. … Czytaj dalej
Jakie są wskazania? Na co stosowany jest ? Vetflurane to produkt stosowany do indukcji i podtrzymywania znieczulenia ogólnego. Jaki jest skład , jakie substancje zawiera? Każdy g Vetflurane zawiera: Substancja czynna: Izofluran 1000 mg. Klarowny, bezbarwny płyn. Jak dawkować ? Jednoczesne stosowanie leków uspokajających lub przeciwbólowych może zmniejszyć stężenie izofluranu wymagane do wywołania i podtrzymania … Czytaj dalej
Norki hodowlane wymagają specjalistycznej opieki weterynaryjnej i stosowania odpowiednich preparatów leczniczych oraz profilaktycznych, aby zachować zdrowie i wysoką jakość futra. Te mięsożerne zwierzęta futerkowe są szczególnie narażone na szereg groźnych chorób zakaźnych, które mogą prowadzić do masowych strat w stadzie. Medycyna weterynaryjna dla norek koncentruje się przede wszystkim na profilaktyce poprzez szczepienia ochronne, ponieważ wiele chorób, na które zapadają te zwierzęta, nie ma skutecznego leczenia przyczynowego. Właściwe stosowanie leków weterynaryjnych, preparatów witaminowych oraz środków przeciwpasożytniczych jest kluczowe dla utrzymania fermowych norek w optymalnej kondycji zdrowotnej. W Polsce, gdzie znajduje się około 600 ferm hodowli norek zatrudniających łącznie około 50 tysięcy osób, odpowiednia farmakoterapia weterynaryjna stanowi podstawę opłacalnej produkcji futerniczej.
Norki amerykańskie hodowane na fermach wymagają szczególnie starannej opieki zdrowotnej ze względu na specyfikę ich metabolizmu oraz podatność na określone choroby zakaźne. Medycyna weterynaryjna stosowana w hodowli tych zwierząt futerkowych różni się od standardowej praktyki lekarsko-weterynaryjnej dla zwierząt domowych czy gospodarskich.
Kluczową cechą odróżniającą leczenie norek jest ograniczona dostępność specjalistycznych weterynaryjnych produktów leczniczych zarejestrowanych specyficznie dla tego gatunku. W praktyce lekarze weterynarii opiekujący się fermami norek często stosują preparaty przeznaczone dla innych gatunków zwierząt, wykorzystując tzw. kaskadę weterynaryjną, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.
Hodowla norek charakteryzuje się sezonowością, co ma bezpośredni wpływ na stosowanie leków. Młode norki rodzą się wiosną i osiągają pełną wielkość pod koniec lata, co wiąże się z określonymi okresami szczególnie wysokiego ryzyka zachorowania. W okolicach ósmego tygodnia życia młode norki tracą odporność matczyną uzyskaną z mlekiem i przez łożysko, co czyni je szczególnie podatnymi na infekcje.
Szczepienia profilaktyczne stanowią najważniejszy element ochrony zdrowia norek w hodowli fermowej. Ze względu na brak skutecznych leków na większość groźnych chorób zakaźnych, szczepienia są często jedyną metodą zapobiegania masowym stratom w stadzie.
Zatrucie jadem kiełbasianym stanowi najgroźniejszą chorobę norek, charakteryzującą się niemal stuprocentową śmiertelnością. Toksyna wytwarzana przez bakterię Clostridium botulinum może pojawić się w karmie dla norek podczas jej magazynowania lub transportu. Dawka śmiertelna dla norki wynosi zaledwie jedną milionową grama toksyny.
Szczepienie przeciwko botulizmowi powinno być przeprowadzone z odpowiednim wyprzedzeniem, ponieważ pełna odporność rozwija się dopiero po około pięciu dniach od podania szczepionki. Jad kiełbasiany zabija niezaszczepioną norkę w czasie od kilku do 72 godzin, dlatego szczepienia podejmowane dopiero po wystąpieniu pierwszych przypadków padnięć są całkowicie nieskuteczne.
Krwotoczne zapalenie płuc wywoływane przez bakterię Pseudomonas aeruginosa (pałeczkę ropy błękitnej) prowadzi do śmierci około 80 procent zakażonych zwierząt. Przebieg choroby jest bardzo gwałtowny – charakterystycznym objawem jest unoszenie głowy przez zwierzęta próbujące zaczerpnąć powietrza, po czym padają z pianą na pysku.
Bakteria wywołująca schorzenie może występować zarówno w karmie, jak i w organizmach zdrowych zwierząt, nie wywołując objawów chorobowych do czasu osłabienia odporności. Do takiego osłabienia może wystarczyć nawet nagły spadek temperatury powietrza, co sprawia, że profilaktyczne szczepienia są niezbędne.
Wirusowe zapalenie jelit dotyka młode norki w krytycznym okresie około ósmego tygodnia życia. Głównym objawem choroby jest gwałtowna, krwotoczna biegunka prowadząca do szybkiej śmierci. Śmiertelność zwierząt, które zachorują, wynosi do 80 procent.
W przypadku tej choroby stosuje się szczepienie matek, które następnie przekazują odporność potomstwu wraz z mlekiem. To podejście zapewnia młodym norkom ochronę we wrażliwym okresie ich rozwoju.
Nosówka norek występuje w czterech postaciach: skórnej, nieżytowej, płucnej i nerwowej. Charakterystycznym objawem zarażenia jest intensywne łzawienie oczu, niekiedy na tyle silne, że norki nie mogą ich otworzyć. Obserwuje się również zgrubienie lusterka nosowego oraz obrzęk łap.
Chore zwierzęta mają silny kaszel i szybko dochodzi u nich do problemów oddechowych, ostatecznie prowadzących do uduszenia. W przypadku zajęcia układu nerwowego zwierzęta doświadczają skurczów, drgawek i porażeń. Nosówka zazwyczaj nie przebiega tak gwałtownie jak botulizm – zwierzęta padają w ciągu tygodnia.
Szczepionki dla zwierząt futerkowych produkowane są zazwyczaj w niewielkich seriach i sezonowo. Zdarza się, że preparaty są dostępne dopiero w ostatniej chwili, kiedy młode norki mają już ósmy tydzień życia, a każdy kolejny dzień zwiększa ryzyko zachorowania na śmiertelnie groźne choroby. Dlatego zaleca się hodowcom wcześniejsze zamawianie szczepionek i wpłacanie zaliczek, co umożliwia sprawne i terminowe zaszczepienie zwierząt na fermie.
Mimo że profilaktyka jest kluczowa, w hodowli norek stosuje się również leczenie antybiotykowe w przypadku infekcji bakteryjnych. Stosowanie antybiotyków u zwierząt gospodarskich, w tym norek, podlega w Polsce i Unii Europejskiej ścisłym regulacjom prawnym.
Antybiotyki są produktami leczniczymi weterynaryjnymi, które mogą być stosowane tylko po wystawieniu odpowiedniego dokumentu i pod nadzorem lekarza weterynarii. Od 28 stycznia 2022 roku w Unii Europejskiej obowiązuje zakaz rutynowego stosowania antybiotyków we wszystkich formach, w tym w formie profilaktycznego leczenia całych grup zwierząt. Niezgodne z prawem stało się stosowanie antybiotyków w celu zrekompensowania niskiego dobrostanu oraz braku dostatecznej higieny zwierząt w chowie i hodowli.
Lekarz weterynarii leczący chore stado zobowiązany jest każdorazowo do pozostawienia w gospodarstwie karty leczenia zwierząt. Po zakończeniu leczenia z użyciem antybiotyków hodowca musi zachować okres karencji, aby nie było pozostałości substancji czynnych leku w produktach przeznaczonych do spożycia.
W leczeniu infekcji bakteryjnych u norek wykorzystuje się różne grupy antybiotyków, dobierane w zależności od rodzaju zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów:
| Grupa antybiotyków | Przykładowe substancje czynne | Główne wskazania |
|---|---|---|
| Penicyliny | Penicylina prokainowa, amoksycylina | Infekcje dróg oddechowych, skóry |
| Sulfonamidy | Sulfadiazyna z trimetoprimem | Zakażenia przewodu pokarmowego |
| Fluorochinolony | Enrofloksacyna | Ciężkie zakażenia układu oddechowego |
| Tetracykliny | Oksytetracyklina, doksycyklina | Zakażenia ogólnoustrojowe |
W przypadku chorób wirusowych, które same w sobie nie mają skutecznego leczenia przyczynowego, antybiotyki stosuje się do zwalczania wtórnych infekcji bakteryjnych. Takie postępowanie może znacząco poprawić rokowania u chorych zwierząt i zapobiec powikłaniom.
Przy krwotocznym zapaleniu płuc wywoływanym przez Pseudomonas aeruginosa teoretycznie możliwe jest zastosowanie antybiotyków, jednak ich działanie jest przy piorunującym przebiegu choroby zbyt wolne, aby skutecznie zapobiec śmierci zwierzęcia.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne stanowią ważną grupę preparatów stosowanych w medycynie weterynaryjnej także u norek, chociaż ich użycie u tego gatunku jest znacznie mniej rozpowszechnione niż u zwierząt domowych czy gospodarskich.
Główny mechanizm działania niesteroidowych leków przeciwzapalnych polega na hamowaniu aktywności cyklooksygenazy w komórkach różnych narządów. Leki te służą znoszeniu bólu, gorączki oraz zwalczają stan zapalny towarzyszący różnym stanom chorobowym.
W hodowli norek preparaty przeciwbólowe i przeciwzapalne mogą być stosowane w przypadkach urazów, stanów zapalnych skóry czy jako wspomagające leczenie w procesie rekonwalescencji po chorobach. Ze względu na ograniczoną liczbę preparatów zarejestrowanych specyficznie dla norek, lekarze weterynarii często stosują leki przeznaczone dla innych gatunków, odpowiednio dostosowując dawkowanie.
Prawidłowe żywienie norek, wzbogacone odpowiednimi suplementami witaminowo-mineralnymi, ma kluczowe znaczenie dla utrzymania zdrowia zwierząt oraz wysokiej jakości ich futra.
Zwierzęta futerkowe mięsożerne, w tym norki, nie potrafią samodzielnie syntetyzować witaminy A, dlatego należy ją dostarczać z pożywieniem. Występuje ona wyłącznie w paszach pochodzenia zwierzęcego. Najlepszym źródłem witaminy A dla norek są jaja, tran, krew, wątroba i mleko.
Pasze roślinne, takie jak marchew czy zielonki, zawierają jedynie prowitaminy (karoteny), których przemiana w witaminę A następuje w wątrobie, błonie śluzowej jelit i gruczole mlekowym. Niedobory witaminy A mogą prowadzić do problemów ze skórą i futrem oraz osłabienia odporności.
Witaminy z grupy B są niezbędne dla prawidłowego metabolizmu i funkcjonowania układu nerwowego norek. Są szczególnie istotne dla utrzymania zdrowia skóry i jakości okrywy włosowej. Suplementacja witaminami z grupy B jest często stosowana w okresach intensywnego wzrostu oraz w czasie wymiany futra.
Witaminy D, E i K również odgrywają ważną rolę w zdrowiu norek. Witamina D jest niezbędna dla prawidłowego metabolizmu wapnia i fosforu, witamina E działa jako przeciwutleniacz chroniący komórki przed uszkodzeniem, a witamina K jest niezbędna dla prawidłowego krzepnięcia krwi.
Odpowiednia suplementacja minerałami, takimi jak żelazo, cynk, miedź i selen, odgrywa kluczową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu norek. Minerały te są szczególnie ważne dla zachowania zdrowia i wysokiej jakości futra.
Norki, podobnie jak inne zwierzęta futerkowe, mogą być narażone na inwazje pasożytów wewnętrznych i zewnętrznych. Właściwa profilaktyka i leczenie przeciwpasożytnicze są ważnym elementem opieki zdrowotnej w fermach.
Zewnętrzne pasożyty, takie jak pchły, wszy czy roztocza, mogą powodować problemy skórne i pogarszać jakość futra norek. W zwalczaniu ektopasożytów stosuje się różne preparaty, najczęściej w formie roztworów do nakrapiania lub kąpieli.
Inwazje pasożytów wewnętrznych, takich jak nicienie jelitowe czy tasiemce, mogą prowadzić do zaburzeń trawienia, utraty masy ciała i ogólnego osłabienia zwierząt. W leczeniu stosuje się odpowiednie środki odrobaczające, dostosowane do rodzaju pasożyta.
W hodowli norek stosuje się również szereg innych preparatów wspierających zdrowie zwierząt i poprawiających ich samopoczucie.
Leczenie wspomagające zaburzeń metabolicznych i rozrodczych często wymaga uzupełnienia niedoborów fosforu i witaminy B12 (cyjanokobalaminy). Preparaty te stosuje się szczególnie u samic w okresie ciąży i laktacji.
W przypadku konieczności przeprowadzenia zabiegów weterynaryjnych u norek, stosuje się odpowiednie środki uspokajające i znieczulające. Premedykacja przed znieczuleniem ogólnym oraz sedacja ułatwiająca obchodzenie się ze zwierzęciem są standardową praktyką w medycynie weterynaryjnej zwierząt futerkowych.
W okresach intensywnego wzrostu, jakim jest czerwiec i lipiec, gdy norki osiągają największe dzienne przyrosty masy ciała, mogą pojawiać się problemy związane z kamicą moczową. Jest ona następstwem wydzielania do moczu dużych ilości ubocznych produktów przemiany materii i pojawia się w stadzie około połowy czerwca, stopniowo nasilając wraz ze wzrostem poboru karmy bogatej w białko.
W praktyce weterynaryjnej często stosuje się u norek preparaty przeznaczone dla innych gatunków zwierząt, w tym psów i kotów, wykorzystując zasadę kaskady weterynaryjnej. Dawkowanie musi być jednak odpowiednio dostosowane przez lekarza weterynarii do masy ciała i specyfiki metabolizmu norek. Nie wszystkie leki bezpieczne dla psów i kotów są odpowiednie dla norek.
Kluczowym momentem jest okres około ósmego tygodnia życia, kiedy młode norki tracą odporność matczyną. Szczepienia powinny być przeprowadzone z odpowiednim wyprzedzeniem, pamiętając że pełna odporność rozwija się dopiero po około pięciu dniach od podania szczepionki. Dokładny harmonogram szczepień powinien być ustalony z lekarzem weterynarii opiekującym się fermą.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, lekarz weterynarii może wystawić receptę na produkty lecznicze przeznaczone dla ludzi, jeśli brak jest odpowiedniego weterynaryjnego produktu leczniczego dopuszczonego do obrotu dla danego gatunku zwierząt. Jednak samodzielne podawanie norkom leków dla ludzi bez konsultacji z weterynarzem jest zabronione i może być niebezpieczne.
Okres karencji, czyli czas, jaki musi upłynąć od ostatniego podania leku do momentu uboju zwierzęcia, zależy od zastosowanego preparatu i jest określony w charakterystyce produktu leczniczego. Hodowca musi ściśle przestrzegać tych zaleceń, aby w produktach pochodzenia zwierzęcego nie znalazły się pozostałości substancji czynnych leków.
Szczepienia znacząco zwiększają odporność norek na groźne choroby zakaźne, ale nie dają stuprocentowej gwarancji. Skuteczność szczepionek zależy od wielu czynników, w tym stanu zdrowia zwierzęcia w momencie szczepienia, właściwego przechowywania i podania preparatu oraz przestrzegania zalecanego harmonogramu dawek.
Najważniejsze są witamina A (niezbędna dla zdrowia skóry), witaminy z grupy B (wpływające na metabolizm i jakość okrywy włosowej), witamina E (działająca przeciwutleniająco) oraz odpowiednie proporcje minerałów, szczególnie cynku, miedzi i selenu. Właściwa suplementacja powinna być dostosowana do fazy rozwoju zwierząt i pory roku.
Botulizm charakteryzuje się niemal stuprocentową śmiertelnością, a szczepienia podejmowane po wystąpieniu pierwszych przypadków są nieskuteczne. Kluczowa jest profilaktyka poprzez rutynowe szczepienia ochronne przeprowadzone z odpowiednim wyprzedzeniem. W przypadku wystąpienia choroby należy natychmiast skontaktować się z lekarzem weterynarii, który podejmie decyzję o dalszym postępowaniu, w tym ewentualnej eutanazji chorych zwierząt.
Niektóre preparaty przeciwpasożytnicze stosowane u psów mogą być użyte u norek, jednak zawsze wymaga to konsultacji z lekarzem weterynarii. Niektóre substancje czynne bezpieczne dla psów mogą być toksyczne dla norek ze względu na różnice w metabolizmie. Dawkowanie również musi być odpowiednio dostosowane.